Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008
Μαζί σας οργισμένα παιδιά
Οι κοινωνικοί αγώνες δεν είναι ούτε αθώοι ούτε ένοχοι˙ είναι δίκαιοι. Αν χιλιάδες άνθρωποι φοράνε κουκούλες, τότε έχουν πρόσωπο!
Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008
Εθνοβλακεία
Με αφορμή την ντροπή απο το tsalimi φιλε κώστα
ΕΘΝΟΣ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ
ή γιατί δεν μου μιλούν ο ανθιμος κι' ο ψωμιάδης
Όλοι γνωρίζουμε ότι η «εθνική ιστορία» που αναπαράγει το σχολείο, τα Μ.Μ.Ε η εξωτερική πολιτική της χώρας κοκ είναι σε μεγάλο βαθμό κατασκευασμένη.
Γνωρίζουμε επίσης ότι αυτή η κατασκευασμένη ιστορία γίνεται σε μεγάλο βαθμό αποδεκτή και συγχρόνως αποσπά συναινέσεις.
Για να καταλάβουμε τι είναι εθνικισμός θα πρέπει πρώτα να δώσουμε ένα καλό ορισμό του έθνους.
Έθνος λοιπόν είναι μια ιδεολογία μια αντίληψη που έχουν οι άνθρωποι ότι ανήκουν σε μια κοινότητα μια αντίληψη ένταξης στην ίδια κοινότητα συμφερόντων και ιστορίας, παρελθόντος και προοπτικής.
Δηλαδή ο αφηρημένος ορισμός του έθνους είναι αυτός μιας ιδεολογικής πολιτιστικής αντίληψης του ανήκειν σε μια κοινότητα και μάλιστα στην κοινότητα που αποτελεί την πλειοψηφία του πληθυσμού μιας χώρας.
Επειδή όμως οι χώρες είναι κοινωνίες ταξικές μπορούμε να πούμε ότι το έθνος απεικονίζει συμπυκνώνει την ενότητα των ανταγωνιστικών τάξεων που υπάρχουν σε μια κοινωνία, σε μια χώρα. Όλοι λοιπόν χωράμε στο ίδιο καζάνι καπιταλιστές και εργάτες,( εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι ) οι δύο βασικές τάξεις των καπιταλιστικών κοινωνιών.
Επομένως το έθνος δεν είναι μόνο μια ιδεολογική κατασκευή αλλά χρειάζεται να αναπαράγεται, να συνεπάγεται και να προαπαιτεί ένα ολόκληρο θεσμικό πλαίσιο, τη λειτουργία του κράτους.
Άρα το έθνος δεν είναι μόνο μια φανταστική κοινότητα δεν είναι μόνο μια αντίληψη στα μυαλά των ανθρώπων ότι ανήκουν σε μια ενιαία ενότητα, αλλά συνδέεται με ένα ολόκληρο θεσμικό πλαίσιο και με τη λειτουργία του, δηλαδή αποτελεί στοιχείο της λειτουργίας του κράτους.
Το κράτος ως κέντρο άσκησης της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου επί της εργασίας, εμφανίζεται σαν ένας ουδέτερος μηχανισμός που «διευθύνει» μια «κοινωνία ίσων και ελεύθερων ατόμων»-αν είναι δυνατόν- εκφράζοντας μάλιστα υποτίθεται τα «κοινά συμφέροντα» αυτών των ατόμων που ανήκουν σ’ένα συγκεκριμένο έθνος.
Η εθνική ενότητα δεν είναι μόνο μια φαντασιακή κατασκευή αλλά έχει να κάνει με την λειτουργία του κράτους, των θεσμών, των «δημοκρατικών δικαιωμάτων».Έτσι ο κόσμος εμφανίζεται και λειτουργεί ως κόσμος εθνών. Η ταξική εξουσία και εκμετάλλευση μένει στο απυρόβλητο, το ταξικό συμφέρων των εργαζόμενων μένει κρυμμένο. Αυτό που φαίνεται να υπάρχει είναι «η σύγκρουση» η «η άμιλλα» ανάμεσα στο εθνικό συμφέρον και στα ξένα εθνικά συμφέροντα.
Κράτος, έθνος και κεφάλαιο αποτελούν όψεις μιας και της αυτής ταξικής εξουσίας:
του καπιταλισμού.
Η ιδεολογία του έθνους δηλαδή ο εθνικισμός, όποιο όνομα και αν του δώσουν (εθνική υπερηφάνεια, πατριωτισμός κοκ)αποτυπώνει την ηγεμονία του κεφαλαίου πάνω σε ολόκληρη την κοινωνία.
ΕΘΝΟΣ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ
ή γιατί δεν μου μιλούν ο ανθιμος κι' ο ψωμιάδης
Όλοι γνωρίζουμε ότι η «εθνική ιστορία» που αναπαράγει το σχολείο, τα Μ.Μ.Ε η εξωτερική πολιτική της χώρας κοκ είναι σε μεγάλο βαθμό κατασκευασμένη.
Γνωρίζουμε επίσης ότι αυτή η κατασκευασμένη ιστορία γίνεται σε μεγάλο βαθμό αποδεκτή και συγχρόνως αποσπά συναινέσεις.
Για να καταλάβουμε τι είναι εθνικισμός θα πρέπει πρώτα να δώσουμε ένα καλό ορισμό του έθνους.
Έθνος λοιπόν είναι μια ιδεολογία μια αντίληψη που έχουν οι άνθρωποι ότι ανήκουν σε μια κοινότητα μια αντίληψη ένταξης στην ίδια κοινότητα συμφερόντων και ιστορίας, παρελθόντος και προοπτικής.
Δηλαδή ο αφηρημένος ορισμός του έθνους είναι αυτός μιας ιδεολογικής πολιτιστικής αντίληψης του ανήκειν σε μια κοινότητα και μάλιστα στην κοινότητα που αποτελεί την πλειοψηφία του πληθυσμού μιας χώρας.
Επειδή όμως οι χώρες είναι κοινωνίες ταξικές μπορούμε να πούμε ότι το έθνος απεικονίζει συμπυκνώνει την ενότητα των ανταγωνιστικών τάξεων που υπάρχουν σε μια κοινωνία, σε μια χώρα. Όλοι λοιπόν χωράμε στο ίδιο καζάνι καπιταλιστές και εργάτες,( εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι ) οι δύο βασικές τάξεις των καπιταλιστικών κοινωνιών.
Επομένως το έθνος δεν είναι μόνο μια ιδεολογική κατασκευή αλλά χρειάζεται να αναπαράγεται, να συνεπάγεται και να προαπαιτεί ένα ολόκληρο θεσμικό πλαίσιο, τη λειτουργία του κράτους.
Άρα το έθνος δεν είναι μόνο μια φανταστική κοινότητα δεν είναι μόνο μια αντίληψη στα μυαλά των ανθρώπων ότι ανήκουν σε μια ενιαία ενότητα, αλλά συνδέεται με ένα ολόκληρο θεσμικό πλαίσιο και με τη λειτουργία του, δηλαδή αποτελεί στοιχείο της λειτουργίας του κράτους.
Το κράτος ως κέντρο άσκησης της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου επί της εργασίας, εμφανίζεται σαν ένας ουδέτερος μηχανισμός που «διευθύνει» μια «κοινωνία ίσων και ελεύθερων ατόμων»-αν είναι δυνατόν- εκφράζοντας μάλιστα υποτίθεται τα «κοινά συμφέροντα» αυτών των ατόμων που ανήκουν σ’ένα συγκεκριμένο έθνος.
Η εθνική ενότητα δεν είναι μόνο μια φαντασιακή κατασκευή αλλά έχει να κάνει με την λειτουργία του κράτους, των θεσμών, των «δημοκρατικών δικαιωμάτων».Έτσι ο κόσμος εμφανίζεται και λειτουργεί ως κόσμος εθνών. Η ταξική εξουσία και εκμετάλλευση μένει στο απυρόβλητο, το ταξικό συμφέρων των εργαζόμενων μένει κρυμμένο. Αυτό που φαίνεται να υπάρχει είναι «η σύγκρουση» η «η άμιλλα» ανάμεσα στο εθνικό συμφέρον και στα ξένα εθνικά συμφέροντα.
Κράτος, έθνος και κεφάλαιο αποτελούν όψεις μιας και της αυτής ταξικής εξουσίας:
του καπιταλισμού.
Η ιδεολογία του έθνους δηλαδή ο εθνικισμός, όποιο όνομα και αν του δώσουν (εθνική υπερηφάνεια, πατριωτισμός κοκ)αποτυπώνει την ηγεμονία του κεφαλαίου πάνω σε ολόκληρη την κοινωνία.
Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008
Χαράματα η ώρα τρεις θάρθω να ΜΕ ξυπνήσω
Νάμαι πάλι φίλε Κώστα χαράματα Πέμπτης
«Κόλαση μάλλον θα είναι να πρέπει να περάσεις την αιωνιότητα σε έναν Παράδεισο μαζί με εκείνους που είναι σίγουροι πως θα πάνε εκεί.»
Κάνε παιδί μου τον σταυρό σου και προσευχήσου πριν κοιμηθείς γιατί αλλιώς θα πας στην κόλαση.
Και τι είναι γιαγιά η κόλαση;
Ένας φοβερός τόπος όπου πάν οι αμαρτωλοί και βασανίζονται αιωνίως.
Άντε να χωρέσει στο μυαλουδάκι ενός μικρού παιδιού αυτό το «αιωνίως»
Πώς να κοιμηθείς όλο το βράδυ όταν σου λένε πως αν χαϊδέψεις το πουλάκι σου για να το γλυκάνεις λίγο, η τιμωρία σου θα είναι φοβερή και δεν θα τελειώσει ποτέ.
Για όλα τα πράγματα υπήρχε και μια τιμωρία. Παντού είχε φωτιές πίσσες λάκκους με σκατά (στο διάλειμμα έβγαζες λίγο το κεφάλι σου)τροχαλίες καζάνια να κοχλάζουν και διάφορα αλλά τέτοια φίλε μου.
Όταν γίνετε η υπάρχει κάτι φοβερό η αναφορά του γίνετε με τη λέξη κόλαση .
Το γήπεδο ήταν κόλαση .Κόλαση στους δρόμους το πρωί. Κόλαση η ζέστη το μεσημέρι. Κόλαση στο κέντρο της πόλης από την πορεία.
Βέβαια υπάρχει και η ευχάριστη πλευρά της κόλασης.
Έφαγα μια τούρτα σκέτη κόλαση. Το κολασμένο της κορμί. Με κόλασε η ματιά της και άλλα πολλά.
Από την άλλη μεριά το αντίπαλο δέος ο Παράδεισος.
Τι ποτάμια με μέλια και πιλάφια (ωχ θα παρεξηγηθούμε για το κοράνι
που διαβάσαμε)τι ρυάκια με γάργαρα νερά, τι παραδείσια πουλιά, τι
παραδεισένια ομορφιά .
Έλα όμως που υπάρχει και « ότι ξενύχτησα στην πόρτα σου και
σιγοτραγουδώ εδώ είναι ο παράδεισος κι κόλαση εδώ»
Όπως κατάλαβες φίλε το μαλάκωσα το πράγμα το στρογγύλεψα όπως
λένε, ξεκίνησα στα σοβαρά και στην πορεία μου έφυγε ,ξημερώνει
βλέπεις και η μέρα σε μαλακώνει.
Κάνε παιδί μου τον σταυρό σου και προσευχήσου πριν κοιμηθείς γιατί αλλιώς θα πας στην κόλαση ακούω την γιαγιά μου να μου φωνάζει απο την κουζινα.
Καληνύχτα γιαγιά, σαγαπώ , γιατί εσύ μέμαθες να μην πιστεύω και νάμαι ελεύθερος.
«Ο Παράδεισος, έτσι όπως συμβατικά περιγράφεται, είναι ένα μέρος τόσο μάταιο, τόσο αδιάφορο, τόσο άχρηστο, τόσο άθλιο, που κανείς δεν επιχείρησε ποτέ να περιγράψει μία ολόκληρη μέρα στον παράδεισο, παρ’ οτι αρκετοί έχουν περιγράψει μία μέρα στην ακροθαλασσιά.»
—George Bernard Shaw (Τζορτζ Μπερνάρντ Σω) (1856 - 1950) Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας κάτοχος Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας
φιλιά στη Σοφία
«Κόλαση μάλλον θα είναι να πρέπει να περάσεις την αιωνιότητα σε έναν Παράδεισο μαζί με εκείνους που είναι σίγουροι πως θα πάνε εκεί.»
Κάνε παιδί μου τον σταυρό σου και προσευχήσου πριν κοιμηθείς γιατί αλλιώς θα πας στην κόλαση.
Και τι είναι γιαγιά η κόλαση;
Ένας φοβερός τόπος όπου πάν οι αμαρτωλοί και βασανίζονται αιωνίως.
Άντε να χωρέσει στο μυαλουδάκι ενός μικρού παιδιού αυτό το «αιωνίως»
Πώς να κοιμηθείς όλο το βράδυ όταν σου λένε πως αν χαϊδέψεις το πουλάκι σου για να το γλυκάνεις λίγο, η τιμωρία σου θα είναι φοβερή και δεν θα τελειώσει ποτέ.
Για όλα τα πράγματα υπήρχε και μια τιμωρία. Παντού είχε φωτιές πίσσες λάκκους με σκατά (στο διάλειμμα έβγαζες λίγο το κεφάλι σου)τροχαλίες καζάνια να κοχλάζουν και διάφορα αλλά τέτοια φίλε μου.
Όταν γίνετε η υπάρχει κάτι φοβερό η αναφορά του γίνετε με τη λέξη κόλαση .
Το γήπεδο ήταν κόλαση .Κόλαση στους δρόμους το πρωί. Κόλαση η ζέστη το μεσημέρι. Κόλαση στο κέντρο της πόλης από την πορεία.
Βέβαια υπάρχει και η ευχάριστη πλευρά της κόλασης.
Έφαγα μια τούρτα σκέτη κόλαση. Το κολασμένο της κορμί. Με κόλασε η ματιά της και άλλα πολλά.
Από την άλλη μεριά το αντίπαλο δέος ο Παράδεισος.
Τι ποτάμια με μέλια και πιλάφια (ωχ θα παρεξηγηθούμε για το κοράνι
που διαβάσαμε)τι ρυάκια με γάργαρα νερά, τι παραδείσια πουλιά, τι
παραδεισένια ομορφιά .
Έλα όμως που υπάρχει και « ότι ξενύχτησα στην πόρτα σου και
σιγοτραγουδώ εδώ είναι ο παράδεισος κι κόλαση εδώ»
Όπως κατάλαβες φίλε το μαλάκωσα το πράγμα το στρογγύλεψα όπως
λένε, ξεκίνησα στα σοβαρά και στην πορεία μου έφυγε ,ξημερώνει
βλέπεις και η μέρα σε μαλακώνει.
Κάνε παιδί μου τον σταυρό σου και προσευχήσου πριν κοιμηθείς γιατί αλλιώς θα πας στην κόλαση ακούω την γιαγιά μου να μου φωνάζει απο την κουζινα.
Καληνύχτα γιαγιά, σαγαπώ , γιατί εσύ μέμαθες να μην πιστεύω και νάμαι ελεύθερος.
«Ο Παράδεισος, έτσι όπως συμβατικά περιγράφεται, είναι ένα μέρος τόσο μάταιο, τόσο αδιάφορο, τόσο άχρηστο, τόσο άθλιο, που κανείς δεν επιχείρησε ποτέ να περιγράψει μία ολόκληρη μέρα στον παράδεισο, παρ’ οτι αρκετοί έχουν περιγράψει μία μέρα στην ακροθαλασσιά.»
—George Bernard Shaw (Τζορτζ Μπερνάρντ Σω) (1856 - 1950) Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας κάτοχος Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας
φιλιά στη Σοφία
Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008
Φταίμε όλοι φταίμε όλοι πούχει ο παπάς περβόλι
.
Το είδαμε κι’αυτό φίλε Κώστα.
Παλιά όποιος έτρωγε παπάρα όσον αφορά την προίκα που έπαιρνε μετά τον γάμο του, λέγανε: Αυτός πήρε προίκα 20 στρέμματα θάλασσα……και γέλαγε και το παρδαλό κατσίκι.
Να λοιπόν που ήρθε ο καιρός να μάθουμε ότι οι βασιλιάδες του βυζαντίου και οι Τούρκοι κατακτητές έδωσαν προίκα στα κορίτσια του άθλιου όρους πολλά στρέμματα λιμνοθάλασσας. Τώρα όμως δεν γελά κανείς, μόνο οι αλήτες της εξουσίας- που με τις πλάτες τους θησαυρίζει η ιερή μαφία- γεμίζουν τις τσέπες τους, φτιάχνουν βίλες και ζουν προκλητικά και ξεδιάντροπα.
Η μπόχα της θρησκείας είναι η μυρωδιά των ναών της εξουσίας.η παναγιά και ο χριστός πάνω από τα κεφάλια δικαστών, αστυνομικών, δεσμοφυλάκων και εφοριακών. Θεός και κράτος χέρι χέρι καταπνίγουν την ανθρώπινη ελευθέρια.
Η πίστη δεν είναι τίποτε άλλο παρά η άδεια που δίνουν οι θρησκευόμενοι ο ένας στον άλλο να πιστεύουν αυτό που θέλουν παραμερίζοντας τη λογική.
Ενώ το να πιστεύει κανείς ακράδαντα οτιδήποτε χωρίς αποδείξεις θεωρείται γενικά σημάδι τρέλας η ηλιθιότητας σε οποιοδήποτε άλλο τομέα της ζωής μας, στον τομέα «η πίστη στο θεό» τα πράγματα αλλάζουν και έχει τεράστιο κύρος στην κοινωνία.
Όταν ένας άνθρωπος υποφέρει από μία αυταπάτη αυτό ονομάζεται παράνοια, όταν πολλοί άνθρωποι υποφέρουν από μια αυταπάτη αυτό ονομάζεται θρησκεία.
Φίλε Κώστα πάλι την πάτησα δεν μπορώ να ξεφύγω από το θέμα των θρησκευτικών πεποιθήσεων. Θα επανέλθω άλλη φορά σ’αυτό.
Προς το παρόν πρέπει να απαντήσω στο μεγάλο και θεμελιώδες φιλοσοφικό ερώτημα :ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ……..
γεια χαρά σου
Το είδαμε κι’αυτό φίλε Κώστα.
Παλιά όποιος έτρωγε παπάρα όσον αφορά την προίκα που έπαιρνε μετά τον γάμο του, λέγανε: Αυτός πήρε προίκα 20 στρέμματα θάλασσα……και γέλαγε και το παρδαλό κατσίκι.
Να λοιπόν που ήρθε ο καιρός να μάθουμε ότι οι βασιλιάδες του βυζαντίου και οι Τούρκοι κατακτητές έδωσαν προίκα στα κορίτσια του άθλιου όρους πολλά στρέμματα λιμνοθάλασσας. Τώρα όμως δεν γελά κανείς, μόνο οι αλήτες της εξουσίας- που με τις πλάτες τους θησαυρίζει η ιερή μαφία- γεμίζουν τις τσέπες τους, φτιάχνουν βίλες και ζουν προκλητικά και ξεδιάντροπα.
Η μπόχα της θρησκείας είναι η μυρωδιά των ναών της εξουσίας.η παναγιά και ο χριστός πάνω από τα κεφάλια δικαστών, αστυνομικών, δεσμοφυλάκων και εφοριακών. Θεός και κράτος χέρι χέρι καταπνίγουν την ανθρώπινη ελευθέρια.
Η πίστη δεν είναι τίποτε άλλο παρά η άδεια που δίνουν οι θρησκευόμενοι ο ένας στον άλλο να πιστεύουν αυτό που θέλουν παραμερίζοντας τη λογική.
Ενώ το να πιστεύει κανείς ακράδαντα οτιδήποτε χωρίς αποδείξεις θεωρείται γενικά σημάδι τρέλας η ηλιθιότητας σε οποιοδήποτε άλλο τομέα της ζωής μας, στον τομέα «η πίστη στο θεό» τα πράγματα αλλάζουν και έχει τεράστιο κύρος στην κοινωνία.
Όταν ένας άνθρωπος υποφέρει από μία αυταπάτη αυτό ονομάζεται παράνοια, όταν πολλοί άνθρωποι υποφέρουν από μια αυταπάτη αυτό ονομάζεται θρησκεία.
Φίλε Κώστα πάλι την πάτησα δεν μπορώ να ξεφύγω από το θέμα των θρησκευτικών πεποιθήσεων. Θα επανέλθω άλλη φορά σ’αυτό.
Προς το παρόν πρέπει να απαντήσω στο μεγάλο και θεμελιώδες φιλοσοφικό ερώτημα :ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ……..
γεια χαρά σου
Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008
Βα φτύσια πάντα άξεστος
Χωρίς κανένα απρόοπτο βγήκε παλι ο ήλιος.Πρέπει να παω για λίγο διάβασμα και ύπνο.
Τελικά Κώστα τα κατάφερα να δημιουργησω blog.
Σήμερα σκεφτόμουν να γίνω νονός του διπλανού μας κράτους.
Τελικά κατεληξα στην σύνθετη ονομασία.
Θα το βαπτίσω ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΞΑΚΟΥΣΤΗ.
Ετσι λοιπόν θα αποφύγουμε την τραγωδία να μας πάρουν τον Αλεξ σαν δικό τους γιατί εμείς θα λεγόμαστε ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΞΑΚΟΥΣΤΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Η ΧΩΡΑ (να η μαγκιά μας η πολυσύνθετη) και επίσης δεν θα μου κρατάνε μούτρα ο Βελόπουλος και ο Καρατζαφέρης,ο Παπαθεμελής και ο Ψωμιάδης. Προχθές τους είδα στη βόλτα και δεν με χαιρέτησαν.
Και όπως θα κατάλαβες αυτό μου ηρθε, μάλλον έφαγα ενα φλας (τέτοιες μαλακίες τρώω και παχαίνω) όταν άκουσα στην τηλεόραση την έκτακτη ειδηση για την 3564η πρόταση συνάντηση του άλλου Νονού του Νίμιτς ...........
Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
